Afgelopen maand werd ze gecastreerd, op 2 oktober wordt ze 8 jaar. Twee hoogtepunten die mij doen toewerken naar haar pensionering.
Een Perro pur sang, maar met een positieve inborst. Mensen vindt ze heel leuk, vreemde honden wat spannender. In de roedel van acht hier functioneert ze prima, maakt geen heibel. Heeft hooguit net wat teveel focus op een paar katten. Niet allemaal hoor, maar van enkele wil ze eigenlijk hun leven het liefst controleren of in ieder geval zíen wat ze doen.
Na een drietal nestjes bij mij (wat een geweldige moeder was ze!) is dat hoofstuk afgesloten. Ik zou nu een ‘tweede jeugd’ voor haar wensen. Leuke cursussen als detectie doen of mantrailing, maar misschien ook wel dockdiving. Er zit nog zoveel in dat hondje. Een schoot (of twee) alleen voor haar, mee op vakantie, mee uit eten, avontuurlijke wandelingen, dat soort dingen. Dat er eens alleen naar háár ogen gekeken wordt en ze niet onderdeel is van de groep.
Ik gun het haar van harte!
(Oh, ze heeft geen slecht leven hoor, ze ligt op de bank, is veel buiten met de groep, waakt als de beste, maar altijd als ‘een van de 8’. Op een gegeven moment is dat wel genoeg. Dat is gewoon leuker als je 3 of 4 bent.)
Is dit iets wat je aanspreekt? Dan staan we open voor een kennismaking en een wandeling.
Ik weet niet of ze ‘alleen’ kan blijven, dat is sowieso geen beste eerste vraag. Ze is bench getraind, maar zal altijd en overal moeten wennen en daar moet je flink tijd voor uittrekken.
Geen kinderen onder de 12, da’s te druk. En dan zullen er nog wel meer mitsen en maren komen, want voorlopig is ze wel ‘de mijne’ en gaat ze alleen weg naar iemand waar ze het, ook in mijn ogen, beter zal hebben.
